نود و دو هم داره نفس های آخرش رو می‌کشه. مثل همه سال های قبلی و مثل همه‌چی ، نود و دو هم تموم شد رفت که هر کسی پنج روز نوبت اوست. امیدوارم کلی خوب باشه امسال و پر از دوثت داشتن و خوبی باشه.
خب دیگه ، بریم سراغ سال تحویل :) عید همه‌مون هم مبارک.
بحثی پیش اومد درباره‌ی این‌که می‌توانیم خودمان انتخاب کنیم یا نه و این‌ها. از اون جا شروع شد که یکی گفت هیچ چیز تصادفی وجود نداره (و مثلا عدد رندوم نمیشه ساخت) و بعد هم ادامه داشت تا به انسان رسید که اصلا از کجا پیدامون شده و چی هستیم و کجا می‌رویم. چی بگم ؟ فکر کردن اصولا آدم رو دیوانه می‌کنه. آخرش به این نتیجه رسیدیم که ما دنبال واقعیت (و نه حتی حقیقت ) هستیم یا این که دنبال یه چیزی هستیم که باهاش زندگی کنیم؟ به این نتیجه رسیدم که به دنبال واقعیت بودن هیچ دردی از آدم دوا نمی‌کنه. آخرش می‌گی خب درد چیه که بخوام دواش کنم؟ دوا چیه اصلا؟
حافظ هم میگه حافظا چون غم و شادی جهان در گذر است ، بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم. راست میگه.
تیم هم نشدیم رفت. الان خوبه بگم همه چی از قبل مشخصه و ربطی به من نداشت؟ بگم منو نمی‌زنید ؟
کلی حرف واسه زدن دارم. مونده رو دلم همینجوری. امسال هم داره تموم میشه. باید حرفام رو قبل از این‌که سال تموم بشه بگم.
اصلا بی‌خیال . باهار رو بچسب با اون چیزای قشنگش که تموم نمیشه :)
هنوز هم بعد این همه مدت خواندن و نوشتن از نوشتن می‌ترسم. نوشتن بی‌شیله پیله است.نمی‌توان روی آن افکت گذاشت یا تدوینش کرد. خودش است و خودش و ذات واقعی ات را نشان می‌دهد.بعضی مواقع خودت هم خبر نداری چه هستی و این «خود‌واقعی» در فرق سرت کوبیده می‌شود. برای همین باید از فکرکردن بیهوده دست برداشت و بدون ترس نوشت.از فکر کردنی که به تو همه‌چیز را آن‌طور که می‌خواهی نشان می‌دهد. و از آن مهم‌تر باید خواند تا ترسی از نوشتن نداشت.نوشتن آغاز گفت‌وگو و «دیالوگ» است، گفت‌وگویی که بیشتر از همه چیز به آن احتیاج داریم تا خودمان را بشناسیم و از زندگی لذت ببریم.پس بیشتر بخوانیم و بیشتر بنویسیم که بیشتر خواهیم فهمید.
