باز هم سرآغاز

مدت‌ها قبل بود که فهمیدم این‌که بنویسی و منظم از خودت برای دیگران - و نه حتی دیگران، برای خودت- بگویی چه‌قدر هم برای خودت و هم برای بقیه مفید است.برای من که مفید بود ، البته از نوع وبلاگ‌خوانی اش. وبلاگ‌نویسی‌اش را گاه‌گاه می‌کردم اما هیچ وقت منظم نشد. هیچ وقت نگفتم که الان در کجا ایستاده‌ام ، چه می‌خواهم و  دغدغه ام چیست. از لذت‌ها و رنج‌ها و سفرها و تجربه ها ننوشتم یا کم نوشتم. ولی خیلی حرف داشتم -و دارم- که بزنم و هر آدمی حرف برای زدن زیاد دارد. اما عادت به نوشتن و گفتن این‌ها نداریم و از خوبی‌هایش محرومیم.نوشتن چیز خاصی نیست ، همان حرف زدن است. صحبت کردن درباره‌ی همه چیز و  گفتن از خود.و نه حتما نوشتن در وبلاگ یا در شبکه اجتماعی ، که برای خود و نوشتن شخصی.

این پست هم می‌خواهد شروع این نوشتن برای من باشد ، امیدوارم بتواند :)