و این آخرین ها

چون ابر به نوروز رخ لاله بشست

برخیز و به جام باده کن عزم درست

کاین سبزه که امروز تماشاگه توست

فردا همه از خاک تو برخواهد رست

هرجایی اولی وجود داشته باشد آخری هم هست و هر شروعی یه پایانی داره.و این دور در جهان تکرار می شود و تکرار...امسال هم مثل همه سال ها تموم شد و عمر کمی داشت. قصه گذشته را می دانیم و قابل تغییر نیست،پس باید آینده را تغییر داد.امیدوارم  امسال برای همه مون بهتر باشه، و "فردا شکل امروز نباشه".

روز های آخرسال وقت خوبیه برای این که ببینیم چه کار کردیم و کجا ایستادیم.اما روز های آخر عمر، نه... این آخرین های اول را غنیمت بشماریم.تا سال 92 چه باشد!

وضعیت قرمز

وضعیت سفید رو شب ها ساعت 11 شبکه تماشا میده. البته سه بار بازپخش(!) داره و هر شیش ساعت یک بار(مثل قرص !)تکرار میشه. به نظرم از معدود سریال های خوب تلویزیون بود(پخش اصلیش سال گذشته بود).کار کردن روی جزئیات، دقت و انتخاب موضوع خوب چیزایی که سخت پیدا میشه(و هم چنین تیتراژ عالی با صدای علیرضا قربانی).به هرحال گزینه خوبی برای وقت گذراندن پیش تلویزیونه!

 "وضعیت سفید" یک دلخوشی کوچیکه که میتونی راحت بشینی و نگاهش کنی و لذت ببری.دلخوشی هایی که تو این آشفته بازار مملکت و مردم کم پیدا میشه. مثل یک مطلب وبلاگی که بهت جون میده ،یا مثل دیدن یک دوست قدیمی بعد چند وقت.سعی کنیم چنین چیزهایی رو پیدا کنیم و با بقیه به اشتراک بذاریم. همین!

پ.ن : عید داره میاد. امیدوارم عید یه کم خوب باشه! فکر می کنم عید یه دلخوشی بزرگ باشه :)

پ.ن 2 :داشتم پست های قبلی رو نگاه می کردم که به "دلخوشی کوچیک" و خوب دیگه برخوردم. منظورم اون عکسه هست که تو مدرسه انداختیم.مرور عکس های قدیمی هم برا خودش عالمی داره!

همه مجله هایی که با من دویده اند!

اولین مجله ای که می خواندم مجله «دوست» بود که یک مجله خوب بود برای کودکان و هر هفته منتشر می شد.مجله خوبی بود و من همیشه منتظر شماره ی جدیدش بودم.بعد با «کیهان بچه ها» آشنا شدم که سردبیرش امیرحسین فردی بود و اون موقع پنجاه سال از انتشارش می گذشت، مجله صاحبقران! و بعد هم مجله ی خیلی خوب «بچه ها گل آقا» که بعد 40-50 شماره که من گرفتم کارش رو تموم کرد و دیگه چاپ نشد. یک ماهنامه هم بود به اسم پوپک. که اون رو هم ارزش داشت بعضی موقع ها بخونی.

بعد که به نجوم علاقه مند شدم ماهنامه «نجوم» می خواندم.تقریبا چهارسال اشتراک داشتم و یک سری شماره های پراکنده. تو همین مدت مجله دانشمند رو هم یه ورقی می زدم. از هردوشون یه آرشیو 60-70 تایی دارم. نجوم رو که دیگه ول کردم ،مجله دانشمند هم که خیلی وقته مزخرف می نویسه.

باید حدود چهارسال پیش بوده باشه که اولین همشهری جوان رو خوندم. فک کنم شماره 192 بود.( الان شماره 400 ه ). مجله بدی نبود و همه نوع مطلبی داشت.یه مدت پراکنده و یه مدت جدی اون رو می خوندم و می خونم.البته تیم قدیمی همه رفتن و جدیدا قوت شماره های پیسین رو نداره هرچند تو این آشفته بازار مجله ها از خیلی از مجله ها بهتره.

مجله هایی هم بودن که فقط یکی دوشمارشون رو دیدم و این ها دیگه خیلی میشن!اما درباره ی ذات مجله : مجله میتونه به آدم کمک کنه برای جهت دهی فکری درست.اما هیچ وقت یه دید کامل و جامعی به آدم نمیده.