به آرامی
قبلا نوشته ام. توی گوگل کیپ پیدایش کرده ام این را:
به آرامی از دست خواهی داد،
سکوت و شگفتی سحرگاه را.
به آرامی از دست خواهی داد،
آزاد و رها فکر کردن را.
به آرامی از دست خواهی داد
لذت بردن از دیدن طلوع خورشید را.
به آرامی از دست می دهی،
همین حس سرخوشی و خوبی درونت را.
به آرامی، به آرامی، خیلی خیلی آرام،
تمام حس های خوب را
از دست می دهی.
ایده های ناب ودرخشان زدن را.
شور و اشتیاق بی پایان را
لذت غیرقابل وصف حل یک مساله قابل وصف خواهد شد.
تمام جادوها از بین خواهند رفت.
به آرامی، به آرامی
صبح ها رااز دست می دهی، عصرها را، خواب های کوتاه لذت بخش، سرخوشی در ساعت یازده صبح، گشتن در میان درختان باغ.
لذت کتاب ها را از دست می دهی.
لذت فرورفتن در یک کتاب ، در یک چیز. غرق شدن در آن. شوق تمام نشدنی برای بلعیدن هر چیزی در اطرافت هست.
لذت دوستان خوب، هم صحبتی با دوستان و بحث های طولانی. سبک و رها به آینده فکر کردن و دیوانگی کردن.
فکر کردن به چیز های ساده و جالب، نوشتن و رها کردن. این ها را همه از دست می دهی، شاید.
اگر خیلی تلاش کنی، شاید از دست ندهی. نمی دانم.
