بخوانیم و بنویسیم

هنوز هم بعد این همه مدت خواندن و نوشتن از نوشتن می‌ترسم. نوشتن بی‌شیله پیله است.نمی‌توان روی آن افکت گذاشت یا تدوینش کرد. خودش است و خودش و ذات واقعی ات را نشان می‌دهد.بعضی مواقع خودت هم خبر نداری چه هستی و این «خود‌واقعی» در فرق سرت کوبیده می‌شود. برای همین باید از فکرکردن بیهوده دست برداشت و بدون ترس نوشت.از فکر کردنی که به تو همه‌چیز را آن‌طور که می‌خواهی نشان می‌دهد. و از آن مهم‌تر باید خواند تا ترسی از نوشتن نداشت.نوشتن آغاز گفت‌وگو و «دیالوگ»‌ است، گفت‌وگویی که بیشتر از همه چیز به آن احتیاج داریم تا خودمان را بشناسیم و از زندگی لذت ببریم.پس بیشتر بخوانیم و بیشتر بنویسیم که بیشتر خواهیم فهمید.