در پایتخت فراموشی

اولین کتابی که در سال جدید خواندم ، «سفر به  پایتخت فراموشی» از محمد حسین جعفریانه که شرح سفرش به افغانستان است. محمدحسین جعفریان که یه جورایی متخصص افغانستانه، کلی از عمرش رو تو افغانستان بوده ، سریال «حماسه ناتمام» رو درباره ی زندگی احمدشاه مسعود -شیر دره پنجشیر- ساخته و ...کلی سابقه توی افغانستان. این سفرنامه اما درباره ی سفر مشترکش با بهروز افخمی- فیلمساز و نماینده ی آن موقع مجلس- در سال 81 به افغانستان برای شرکت در اولین سالگرد شهادت احمد شاه مسعود نوشته شده.

قلم جعفریان خیلی شیرینه و من اولین بار  با یادداشت های کوتاهی که در همشهری جوان می نوشت متوجه این شدم.

همه مجله هایی که با من دویده اند!

اولین مجله ای که می خواندم مجله «دوست» بود که یک مجله خوب بود برای کودکان و هر هفته منتشر می شد.مجله خوبی بود و من همیشه منتظر شماره ی جدیدش بودم.بعد با «کیهان بچه ها» آشنا شدم که سردبیرش امیرحسین فردی بود و اون موقع پنجاه سال از انتشارش می گذشت، مجله صاحبقران! و بعد هم مجله ی خیلی خوب «بچه ها گل آقا» که بعد 40-50 شماره که من گرفتم کارش رو تموم کرد و دیگه چاپ نشد. یک ماهنامه هم بود به اسم پوپک. که اون رو هم ارزش داشت بعضی موقع ها بخونی.

بعد که به نجوم علاقه مند شدم ماهنامه «نجوم» می خواندم.تقریبا چهارسال اشتراک داشتم و یک سری شماره های پراکنده. تو همین مدت مجله دانشمند رو هم یه ورقی می زدم. از هردوشون یه آرشیو 60-70 تایی دارم. نجوم رو که دیگه ول کردم ،مجله دانشمند هم که خیلی وقته مزخرف می نویسه.

باید حدود چهارسال پیش بوده باشه که اولین همشهری جوان رو خوندم. فک کنم شماره 192 بود.( الان شماره 400 ه ). مجله بدی نبود و همه نوع مطلبی داشت.یه مدت پراکنده و یه مدت جدی اون رو می خوندم و می خونم.البته تیم قدیمی همه رفتن و جدیدا قوت شماره های پیسین رو نداره هرچند تو این آشفته بازار مجله ها از خیلی از مجله ها بهتره.

مجله هایی هم بودن که فقط یکی دوشمارشون رو دیدم و این ها دیگه خیلی میشن!اما درباره ی ذات مجله : مجله میتونه به آدم کمک کنه برای جهت دهی فکری درست.اما هیچ وقت یه دید کامل و جامعی به آدم نمیده.