مرثیه‌ای برای یک رویا

سه امتیاز یا یکی بود که حیف شد و مهم نیست. چیزی که حیف شد این بود که می‌تونستیم ببریم. می‌تونستیم مثل نود و هشت دوباره همه بریزیم بیرون و فریاد بزنیم و بعدا به همه بگیم یادتونه بیست چارده رو؟ مثلا شونزده سال دیگه بازی امسال رو دوباره پخش کنن و قوچان‌نژاد هم می‌شد خداداد عزیزی. اگه اون خطای لعنتی و پنالتی نگرفتن لعنتی ترش نبود. بله ، یک خاطره بود که حیف شد. البته یادمون نمی‌ره که چه قدر خوب بازی کردند و نیمه دوم آرژانتین رسما له شد. ولی مسی دقیقه نود و دو قشنگ گند زد به هر چی که می‌تونست تاریخ و خاطره باشه. الانه که باید بگیم مارادونا کجایی :‌حداقل آخر بازی گل نمی‌زد. خلاصه این‌جوریاس.