من ناظر، تو ناظر ، او ناظر
به لطف شبکه‌های اجتماعی که اطلاعات روی آن‌ها نامربوط ترین اطلاعاتی است که هر فرد باید درباره‌ی بقیه بداند ، نامه‌ای دیدم که جمعی از دانشجویان پزشکی (فکر می‌کنم پزشکی تهران) زده بودند به وزارت(یا وزیر و یا هرچیز، چه فرقی می‌کند؟) علوم. نالیده بودند از اوضاع پردیس‌های بین‌الملل و این‌که نباید به این شکل دانشجو گرفت. از تبعیض گفته بودند و این‌که دانش نباید پولی باشد و ... حالا خودم هم خیلی موافق این طرح نیستم. ولی این کار خیلی جالب بود برایم. این کار که صدها نمونه‌ی آن را در دور و اطرافمان می‌بینیم (جمعی از نخبگان از فلان ابراز نگرانی کردند ، امضای بهمان قدر از استادان در حمایت از آقای ایکس و غیره. کلا موضوعش خیلی مهم نیست. اصل کار یکی است) نمونه‌ای از ناظر محور بودن جامعه‌ی ماست. ما منتظریم که یک فرد یک کار نادرست (ولزوما نادرست هم نه ، از نظر ما نادرست) انجام دهد تا بیانیه صادر کنیم و از زیر پا گذاشته شدن ارزش‌های دینی بگوییم یا از زیرپا گذاشته شدن حقوق بشر با دموکراسی. کسی که نه حقوق را می‌فهمد و نه بشر را و نه ارزش را (مسلما نه همه) درباره‌ی همه‌ی این موضوعات نظر می‌دهد.و حالا بالفرض که بداند. بالفرض که بدانی راه سعادت کل دنیا چیست ، باید در بوق و کرنا کنی؟ یکی حرف جالبی می‌زد که تو هر حرفی که می‌خواهی بزنی ، کسی قبلا زده. پس دهنتو ببند و حرف‌هایت را عملی کن.مجلس که احتمالا یک نمونه کوچک‌تر و بدتر از جامعه‌ی ماست هم فقط نظارت می‌کند. قوه‌ی اجرایی کشور هم نظارت می‌کند. جای کار خالی است. حالا این کار برای دانشجوی پزشکی که از وضعیت این پردیس ها ناراحت است می‌شود مثلا تشکیل یک گروه در این باره و مصاحبه با بیست تا از دانشجویان این پردیس‌ها و در‌آوردن آمار درباره‌ی وضع نمرات این افراد در دانشگاه‌های مختلف و بعدش هم ارائه‌ی نتایج‌اش به صورت درست. برای مجلسی که از وضعیت گشت‌های ارشاد ناراضی است می‌شود گذاشتن جلسات منظم با چند استاد در زمینه‌ی مربوط و آوردن دلایل مستند برای انجام شدن یا نشدن این‌کار. ولی متاسفانه شبکه‌های اجتماعی ، ساختارهای مدرن و رسانه‌ها ما را به سمت تصمیم‌گیری های کوچک و کم فایده راهنمایی می‌کنند. از لایک کردن و رای دادن بگیر تا دموکراسی ، تظاهرات ، راه‌پیمایی و ... و این ساختارها همان‌طور که در جامعه هستند ، در سطح‌های کلان هم دیده می‌شوند. پس از امروز به جای حرف زدن و لایک کردن ، یک ایده را اجرا کن !
